داغون شدم

نمیشه از خودم پنهون کنم،شکستم و خورد شدم از اشتباه خودم،از اعتماد بیجایه خودم،مامان همه چیو نمیدونه،ولی من میدونم،دلم تنهایی و دوست نداره ولی واقعا آ دمها خیلی عوض شدن،دیگه فک نمیکنم کسی باشه که دلم بخاد کنارم باشه،کاش خدا حرف میزد باهام،همزبونم میشد،کاش از دنیای این آدمها میرفتم،نمیگم من خیلی خوبم یا هیچ وقت دروغ نگفتم،یا تو زندگیم هیچ وقت خطا نکردم،ولی به خداوندی هدا هیچ وقت به کسی بدی نکردم،ولی نادون بودم ،همیشه به خاطر اینکه ناراحتی کسی که دوست دارم نبینمو حاظر بودم کاری رو که دوست ندارمم انجام بدم و خطا بود،پرونده گذشته رو همین امروز میبندم