تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت،اندکی سه تار،اندکی شعر،اندکی نوشتن

یعنی میشه بتونم کسی و دوست داشته باشم و بتونم باورش کنم؟...یه جوری انگار آ خر دنیام،که دیگه شاید چیزی واسم نوشته نشده،اوه این فاز فاز بدیه،یه کم صب کن،تو تنها نیستی مریم،کسیکه همیشه کنارت بوده الانم هست،الانم هست و دلگرم باش به حضورش،این ماه رمضون،خودتی و خودش،نمیدونم چرا فکر میکنم این ماه نقطه عطف زندگیمه،بده دستو پات بسته باشه،

آ ینه میگه تو همونی که یه روز

میخاستی خورشید و با دست بگیری

ولی امروز شهر شب خونت شده

داری بی صدا تو قلبت میمیری

میشکنم آ ینرو تا دوباره

نخاد از گذشته ها حرف بزنه

آ ینه میشکنه هزار تیکه میشه

اما باز تو هر تیکش عکس منه

خدایی شعر نا امید کننده ای بود،فرهاد جان حالا بی خیال،ایمقد غصه نخور دنیا دو روزه و ارزش هیچی و نداره...اوهوم

بچه های خوشگلم...